Alles zelf verzonnen en geregisseerd. Met als resultaat een beklemmende voorstelling die uitloopt in een innig spel met de zaal en verwijzingen naar Yves Montand, Hagen, Gréco, Sandra Kim, Aznavour, Barbara en Toon Hermans. Imitaties? In tegendeel, het zijn vertolkingen met Ten Damme als haar authentieke zelf. Het fitte lijf aan het slot gestoken in trainingspak, afgewisseld met een weelderig klassieke, wijdvallende robe... of uitdagend hoog gelaarsd in te verwaarlozen textiel. Verleidelijk ook en verrassend, in onvermoede verbindingen van genres en materiaal uit vroeger tijden. Tijdens een verkleding trekt ze zich terug in de coulissen en praat rustig door. Barock is de titel, een gedurfde samenhang van barok en rock. Soepel en gevarieerd, verwoestend raak in het Nederlands, Frans en Duits. Excellent in de uitspraak, uitnemend in het assortiment van stemmen en stemmetjes. Een lenige strot. Dat zeker.