Elke dag een tv-recensie: Juryleden en de sores die ze meeslepen naar de rechtbank in De Twaalf

Een andere reden is Josse de Pauw. Behangen met een fenomenale baard speelt hij advocaat Ari Spaak. Wie zich nog eens wil laten overtuigen van de kwaliteit van Vlaams acteerwerk: Josse de Pauw.

Toch maar liever de rechters?

In De Twaalf staat een vrouw terecht voor de moord op haar beste vriendin en op haar eigen dochtertje. De titel slaat op het aantal leden dat de jury telt, want ja, België kent juryrechtspraak. De serie zou goed materiaal kunnen zijn voor een discussie over deze procesvorm. Is het een uiting van democratische volwassenheid om burgers te laten beslissen over het lot van een verdachte, of laat je zoiets maar beter over aan professionals (rechters dus) die het klappen van de zweep kennen en afstandelijker kunnen oordelen?

De schrijvers en de regisseur verweven knap de levensverhalen van een aantal van de juryleden met het verloop van het proces. Daarnaast maken ze de onderlinge verhoudingen tussen die juryleden tot een thema, soms scheef, dan weer een tíkje te recht. In elk geval komen de twaalf dikwijls geladen met hun particuliere emoties naar de zittingszaal, om daar dan weer hun oordelende rol te moeten spelen. Natuurlijk, het is fictie, maar ik zou zo zeggen, doe mij gewoon een clubje rechters met het laatste woord.

Subtiel Vlaams

Regisseur Wouter Bouvijn zei in de VPRO-gids dat Vlaamse producties wel eens wat subtieler zouden kunnen zijn dan Nederlandse. Dat zij daar in het zuiden meer met beeld doen en met subtekst (dat wat niet wordt uitgesproken, maar uit de tekst kan worden opgemaakt). Ik vrees dat hij gelijk heeft.