Hij begon met het clubje Zak & As in het cabaret, maakte programma’s met Diederik van Vleuten, beschikt als imitator over een oproepbaar ingebouwd strotje en kreeg er een nieuwe reputatie bij als vertaler via de musical Aladdin . Zijn door corona geteisterde show over de auteur Drs. P liep uit op een kostelijke analyse in de gedaante van een instructieve documentaire. Het wachten is op de reprise.

Terug naar Emma. Ze was 6, leerling van groep 3, toen ze opperde de tekst te leveren voor de kerstkaart van de familie. De enige strofe luidde Moojen ligjes in de lugt saavons . Ruim voldoende om de ontboezeming te promoveren tot de titel van het programma waarmee Erik van Muiswinkel dit seizoen reist. Daarin leeft hij zich uit in de omgang met taal en tekst, de historie van taalgebruik, spellingsfacetten en inspirerende vormen van rijmkunst. Hij is bereid ver te gaan, gelukkig. Voorbeeld. Aan de hand van Jeroen van Merwijk - sinds twee jaar niet meer onder ons - zingt hij Hallelujah van Leonard Cohen in het Nederlands als Halleluja . Dat mag je beschouwen als een principiële keuze. Noem het een onstuitbare passie, ongeveer van hetzelfde formaat als de haat die hij koestert tegen het Groot Dictee der Nederlandse Taal...

In liedjes, verzen, verhalen, woordspelingen, vocabulaire, anekdotes en gruwelijke promotietermen uit ‘city marketing’ gaat hij er als een knuffelaar mee aan de haal. Toch legde hij er een laag onder, een cabareteske. Zonder in een moralistische preekbeurt te vervallen, noteert hij onder meer dat het qua klimaat en opwarming niet ‘vijf voor twaalf’ is, maar kwart over drie. Prima, maar het sterkste stuk van de voorstelling komt uit het materiaal dat hij ontleent aan virtuoze woordkunstenaars zoals Drs. P, Van Merwijk, Mike Boddé, Kees Torn, Ivo de Wijs, Toon Hermans, Annie M G Schmidt en Pieter Bouwman. In dit rijtje komt Jan Beuving niet eens voor. Wim Daniëls evenmin, maar dat snap ik. En het scheelt dat Van Muiswinkel een grap weet te brengen. De zaal laaft zich aan de teksten en in de liedjes heeft hij de muzikanten Guus van Marwijk en Paul Remmelts als opruiende assistenten.

Associatief is hij in bloedvorm: zijn collectie volzinnen is fenomenaal en de cyclus ‘een roman in één zin’ werkt als een gek. Met als motto ‘Het ergste moet nog komen.’ De lijnen zijn geestig, de curves verrassend.