'Isotopia': over het krampachtige 'altijd maar je best moeten doen' | recensie ★★★★☆
Wat te doen wanneer de inflatie tot ongekende hoogten stijgt, mensen hun baan en huis verliezen, plundering en geweld het straatbeeld zijn gaan bepalen? Dan leven mensen in hun auto en gaan daar, met de moed der wanhoop, door met leven, met liefhebben, met hopen op iets anders, op iets beters.
Bas en Valerie proberen in 'Isotopia' met de moed der wanhoop te overleven in een wereld die door de opmars van technologie en digitalisering onleefbaar is geworden. Foto: Sanne Peper
Zo zijn Bas en Valerie, het stel in de dystopische voorstelling Isotopia van regisseur Lilliane Brakema, in ieder geval wel. Ze leven en wonen in hun auto, vertelt Valerie herhaaldelijk, licht-haperend en semi-opgewekt, ze zien van daaruit de wereld om zich heen vergaan, en grijpen de kans dus gretig aan om naar Isotopia te verhuizen, een gedroomde vluchtheuvel in een wereld die naar de verdoemenis gaat.
Heilstaat
Dit artikel is alleen te lezen voor onze abonnees.
Kies voor een van de onderstaande abonnementen om direct verder te lezen.
PREMIUM heb je al voor maar € 1,50 per week!
Abonnement
PREMIUM -50%
Upgrade (optioneel)
- Ma t/m za de krant online lezen
- Ma t/m za de krant online lezen
- Zaterdag de weekendkrant op papier
