Afscheid van The Jazz Butcher | albumrecensie ★★★☆☆

De muziek van The Jazz Butcher is zo Brits als wat. En toch misstaat veel van het oeuvre niet in een voornamelijk met americana gevulde platenkast. Net zoals dat bijvoorbeeld het geval is met de albums van Billy Bragg en Mekons. Fish moet gevoeld hebben dat zijn einde nabij was, hij was onder behandeling voor kanker. ‘My hair’s all wrong / My time ain’t long / Fishy go to heaven, get along, get along’, zingt hij op Time . Pop, rock, postpunk, rockabilly, blues, soul, country, lounge, het had allemaal een plek bij The Jazz Butcher. En dan altijd met de benadering van uiterst coole jazz. Zoals Elvis Costello of Lloyd Cole dat ook kunnen. De echte helden van Fish waren overigens Syd Barrett, Lou Reed, John Cale en Kevin Ayers. Net als deze artiesten ging hij zijn eigen weg. Hij maakte pop met jengelende gitaren, maar altijd moeilijk te plaatsen. Running On Fumes zou je country kunnen noemen, het instrumentale Amalfi Coast May 1963 klinkt als romantische muziek voor een televisieserie. Altijd verrassend ook, dergelijke momenten, want de platen waren ook nog eens zeer politiek. Strijdend tegen Thatcher en Johnson. In de eerste dertien jaar (tussen 1983 en 1995) verschenen er elf albums, daarna nog een plaat in 2000 en eentje in 2012, waarna het negen jaar zou duren voor dit afscheid.