Vooral omdat de band graag de grenzen opzoekt. Waar in de begindagen bijvoorbeeld vrijwel alles uiteindelijk met dezelfde donkere ’dood’-saus werd overgoten, klinken er inmiddels geen twee nummers meer hetzelfde. Zet de lekkere, losse discogitaren in openingsnummer Am I really going to die eens af tegen het dancepop-ritme van de titelsong en vergelijk daarna de ronkende rockgitaren uit I don’t want to go to Mars met de 80s-synthesizers uit Blue drift of de epische bombast van The end . Best afwisselend voor slechts drie paar handen, toch? Klein schouderklopje daarom, want dat we lang plezier zouden kunnen gaan hebben van White Lies daar hadden we destijds gelijk in.