Dat begon mooi en ‘dolce harmonioso’. Maar solist Betrand Chamayou kleunde na lyrische en parelende guirlandes keihard op lage basnoten, die wel zeer luid maar ook zeer lelijk waren – dat kan Liszt niet bedoeld hebben. Ook het orkest gaf hem daarna een paar keer flink van jetje; evenmin mooi en nadelig voor de balans.

Er waren ook echt fraaie momenten voor de piano met solo-cello of hobo en andere ranke begeleidingen en chef-dirigent Eivind Gullberg Jensen zorgde ervoor, dat het samenspel met Chamayou in goede banen liep.

Vijftien koperblazers

Het onbekommerde geschetter bij Liszt deed vrezen voor de volumes in de symfonie van Bruckner. Op momenten dat er vijftien koperblazers meespelen zijn die uiteraard enorm, maar ze lelijk werden ze niet. Zelfs daar waren de strijkers aanwezig, als het raster in het orkestrale weefsel.

Het is bovendien niet zo dat Bruckner van de ene overtreffende climax zo snel mogelijk naar de andere wil, integendeel. In de kopersectie zitten stukken met kleinere nuances in kleur en klank, en tussen de grote orkestrale uitbarstingen wordt er vaak ingetogen gespeeld, als kamermuziek.

Jensen bouwde de contrasten tussen die twee werelden zorgvuldig op. Als het heel zacht moest zakte hij een eind door de knieën, net als Beethoven gedaan moet hebben. Het tweede deel – heel plechtig en heel langzaam – is het emotionele zwaartepunt van de symfonie: een hommage aan Wagner van wie Bruckner tijdens het componeren hoorde dat hij was overleden. Van het waardige koraal waarmee vier Wagnertuba’s de toon zetten tot de slotmaten in majeur zagen we ook hier een weids muzieklandschap voor ons met rechte paden én onverwachte zijweggetjes.