Theaterspektakel rond boortoren 't Haantje krijgt vorm: acht tot tien voorstellingen in september 2021
Het theaterspektakel Woeste Gronden wordt volgend jaar september acht tot tien keer opgevoerd bij de voormalige NAM-locatie in ‘t Haantje, waar 55 jaar geleden een boortoren door de grond werd opgeslokt. ‘t Haantje was toen even wereldnieuws.
De krater waarin de boortoren bij 't Haantje verdween. Niets van het gevaarte is ooit teruggevonden. Foto: Streekeigen Sleen
Producent BUOG (Bedenkers & Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen) mikt op zeshonderd bezoekers per voorstelling, afhankelijk ook van de ontwikkelingen rond corona.
Woeste Gronden is een meertalige voorstelling - in onder meer het Drents en Nederlands - die volgens BUOG handelt over ‘macht en manipulatie en rond het gebruik van de aarde. Natuur versus fossiel gewin, het landschap tegenover de boorlocatie’.
De Drentse vertaling van MacBeth van Jannie Boerema vormt de tekstbasis, ‘naast het spektakel dat te zien zal zijn. De strijd tussen mens en natuur en het koningsdrama van Shakespeare over macht en verval. Maar dan in het Drentse landschap’.
Hoofdrolspelers zijn het stel Wouter van Oord en Anna Katic uit Zuidlaren en Robert Braam uit Oosterhesselen. De theaterproductie moet een van de hoogtepunten worden van de activiteiten in Coevorden als culturele gemeente van Drenthe.
Sensatie van de bovenste plank
Het opslurpen van de boortoren door de bodem was 55 jaar geleden een sensatie van de bovenste plank. Met een bulderend geraas en fonteinen van modder verdween de 45 meter hoge boortoren in de grond. Dat kwam door een zogenoemde blow-out, een plotselinge, heftige ontsnapping van gas tijdens de boring.
Dankzij nieuwe technieken kon er eind 1965 veel dieper geboord worden dan voorheen. Op zo’n 1850 meter diepte stuitten werklieden op een gaslaag met een extreem hoge druk. Om te voorkomen dat gas ontsnapt wordt zo’n gat normaal gesproken gedicht met modder, maar in dit geval was er geen redden aan. De grond rond de toren begon te verzakken. Gas, water en modder spoten de lucht in. De boortoren wankelde, helde over en brak vervolgens doormidden om in de grond te verdwijnen. Niets van de toren is ooit teruggevonden.
‘Het meest frappante was die caravan die in het dansende geweld bleef drijven’
,,Overweldigend. Van alle kanten hebben we naar de spuwende massa gekeken’’, zei ooggetuige Riekus Weggemans uit Noord-Sleen vijf jaar geleden. De kolkende massa van modder die tientallen meters de grond uitspoot zal hij nooit vergeten. ,,Wel dertig, veertig meter hoog. En dan niet een dunne straal, maar een uitbarsting met een doorsnee van wel zestig, zeventig meter. Maar het meest frappante was toch die caravan die in het dansende geweld maar bleef drijven. De boortoren was al lang opgeslokt, maar dankzij alle lucht in de caravan kon die niet wegzakken. Fascinerend.’’
De grond bleef nog bijna drie maanden lang borrelen. Om de gasput onder controle te krijgen, werd een nieuw gat naar de oude boorput gegraven.
Gaskrater kwam maar langzaam tot bedaren
Enorme hoeveelheden cement verdwenen daarin, waardoor de krater langzamerhand tot bedaren kwam. Op 21 februari 1966 meldde de krant: ,,De pogingen van de Nederlandse Aardoliemaatschappij om de gaskrater te temmen zijn een volledig succes geworden. Na tachtig dagen is de spuiter bedwongen.’’
