„Ik weet nog van de dag dat ze begraven is, mijn broer en ik waren vijf en vier en we mochten niet mee”, wijst Gonny op het jaar 1944. Marchien was al lang en breed vertrokken uit Ruinen, was ooit haar zoon Lucas achterna gegaan naar Breda. Gonny herinnert zich hoe haar overgrootmoeder in bed lag in dat kleine huisje in Utrecht. „Ik kon haar zien liggen door een klein raampje. Ik kreeg dan een snoepje uit het trommeltje achter de klok, zo’n boterwafeltje.”