,,Ik ben d’r klaar voor!’’ Ike Bisschop kijkt op het lijstje boven zijn werkblad. Soepel pakt hij een bord en arrangeert alvast de salade. ,,Twee patat’’, roept hij naar Adiba aan de bakwand. Ze legt behoedzaam de frites in het vet. ,,Ik laat het zakken!’’ roept ze.

Vrijdag half een; lunchtijd in restaurant Diekgat aan de Kwelderweg. Binnen lopen Ikes vrouw Antoinette en hun oudste dochter Roos heen en weer tussen de tafeltjes, in de kleine keuken werken kok Ike en hulpkok Adiba gestaag door aan het verwerken van de bestellingen. Een rib-eye en een glutenvrije frikandel speciaal. ,,Die worden niet bruin hè’’, roept Adiba. ,,Nee’’, zegt Ike, peterselie snijdend die straks over de biefstuk moet. Opkijkend: ,,Mensen houden van een beetje kleur.’’

Loodsen en hijskranen

Restaurant Diekgat ligt aan de rand van de Eemshaven , waar de bedrijven langs lange, rechte wegen staan. Een plastic zakje holt langs de met madeliefjes bespikkelde dijk, de windmolens zoeven in cadans en bij de Eemshavencentrale doen de kolenbergen denken aan enorme olifantenruggen. Dit is het land van de groene, innovatieve bedrijven die de duurzame energievoorziening van Nederland een boost van jewelste gaan geven. Een land van loodsen en hijskranen, gemaakt door mensen voor mensen, waar je evenwel bijna geen mensen ziet.

Behalve in Diekgat. Hier komen ze samen, de captains of Industry, de harde werkers, stoere zeebonken, de fietstoeristen op weg langs de Bollenroute. Hier kun je uitblazen achter de koffie met appeltaart, vind je de gezelligste mensen en de lekkerste kibbeling van het land, zo juichen de recensenten op internet.

Even naar Ike

Ike ( je spreekt zijn naam uit zoals je het schrijft) en Antoinette Bisschop uit Uithuizen zijn sinds 2017 eigenaren van dit restaurant. Maar het staat er al sinds begin jaren 70 toen de Eemshaven net open was. Otto Pakes begon op deze plek een snackbar met twee frituurtjes. Het bedrijf wisselde een aantal keren van eigenaar, Ike Bisschop werkt er al een tijdje als kok en was wijd en zijd bekend. Iedereen wilde altijd ‘even naar Ike’. Toen hij hoorde dat de eigenaren het kwijt wilden, waagde hij samen met Antoinette de stap naar een eigen bedrijf. ,,Ik kwam uit de detailhandel’’, zegt Antoinette. ,,En we zeiden: gewoon doen, niet bang zijn. Maar kwam veel meer kijken bij een eigen horecabedrijf dan ik had gedacht: niet alleen diploma en vergunningen, maar ook het tegemoet kunnen komen aan dieetwensen van mensen met allergieën, het inschakelen van een bureau voor ongewenste intimiteiten; allemaal dingen waar ik nooit bij stil had gestaan.’’

Mama gaat toch niet koken?

Adiba werkt door de week als enig personeelslid en in het weekend hebben jongeren uit Uithuizermeeden hier een bijbaantje, in het zomerseizoen werken er dagelijks vier man extra. Antoinette doet de boekhouding en de bestellingen, regelt de advertenties op de placemats. Koken is niet haar forte. ,,Ik weet nog dat we dit bedrijf wilden starten, leuk, zeiden de kinderen, maar wie gaat er dan thuis koken, mama toch niet hè?’’

Ze gaven hun nieuwe bedrijf een nieuwe naam, zochten iets dat de lokale bevolking zou herkennen. Diekgat ontleent zijn naam aan de dijkdoorgang verderop. Vanaf het terras kun je de Oostpolder zien. Antoinette: ,,Als dat gebied vol industrie komt, zal dat ons geen windeieren leggen, zegt mijn gevoel.’’

,,Two euro’s ninety-seven’’, zegt Roos (19) vanachter de kassa. ,,Have a nice day.’’ Ze loopt hier al rond in het restaurant sinds ze een kind was en stiekem patatjes at. Ze staat de klanten te woord in vlekkeloos Engels, maar soms is dat niet voldoende. Als ze haar in Spaans of Italiaans aanspreken, pakt ze de telefoon erbij.

,,Ik hou ervan om lekker te kletsen’’, zegt ze.

Op vakantie als ik vakantie heb

Of ze het bedrijf later van haar ouders over zou willen nemen? Ze schudt haar hoofd. ,,Ik wil op vakantie zijn als ik vakantie heb.’’

Antoinette: ,,Dit bedrijf is hollen of stilstaan. Wij zijn al zeven jaar niet met vakantie geweest.’’

Roos: ,,Ik was 12 de laatste keer. Stonden we op de camping bij Lauwersoog. Prachtig. Ik hoef niet ver weg, zet mij in een tent met mijn familie en ik ben blij. Hier zijn veel vaste klanten, dat vind ik erg leuk.’’ Met een blik op de tafel vlakbij de bar: ,,Zoals mijn oom en tante.’’

Karel en Stiny Werkman-Bisschop zijn neergestreken. ,,Ik hoor d’r niet bij hoor’’, zegt Stiny. Ze zijn vanuit Uithuizen komen fietsen over de dijk en blieven wel een Rivella en een biertje.

Ze houden van dit gebied. Het is land zonder poespas. Het is wat het is. Mooi? Ach.

,,We moeten wel verder met mekaar. Je wilt ook warm zitten. Vroeger woonden we in huizen met vier slaapkamers en een douche en een wasmachine. Je had geen wasdroger. Geen waterkoker. En het hele jaar tomaten eten was er vroeger ook niet bij.’’

Slik tegen eczeem

Antoinette kent de haven vanuit haar jeugd. ,,We fietsten 10 kilometer over de dijk en plonsden dan zo het water in. We konden in het slik springen bij Usquert en Noordpolderzijl. Slik hielp tegen eczeem. En als de garnalenboten binnenliepen in Usquert gingen we garnalen pellen. Het hoge Noorden is een prachtig land, we hebben zoveel om trots op te zijn.’’

Ze wil haar gasten iets meegeven van de schoonheid en de historie van dit gebied. ,,Ik ben van de Eemshaven gaan houden. Van dat mooie oranje-groene licht ’s avonds. Maar als ik hier aan kom rijden en ik zie dat een windmolen het niet doet, vraag ik me af wat er aan de hand is. En als mensen lelijke dingen zeggen over dit land hier, zeg ik ja, maar onze kinderen en onze kleinkinderen hebben dit gebied wel nodig. Dit is nu allemaal in ontwikkeling naar groene stroom. Maar het is ook bevingsgebied. Je wordt als Groninger steeds trotser op de plek waar je wortels liggen.’’

I know, I know

Fietsers op het terras. Ze willen frikandellen. Ze loopt naar de keuken om bestellingen te halen en zegt: ,,Bij de ribe-eye is geen salade.’’ Ike knikt onverstoorbaar. ,,Ik know, I know’’, zegt hij en doet uitjes in de bakjes met mayo en ketchup.

Eén ding is, helaas voor Antoinette, onveranderd gebleven in al die jaren. ,,Mensen zeggen nog steeds ‘We gaan even naar Ike.’ Dus misschien moet ik me maar Tina gaan noemen.’’