Het beeld van Sifan Hassan, extatisch en hartstikke blij, gehuld in de Nederlandse driekleur is voor mij hét beeld van deze Olympische Spelen | column Louis van Kelckhoven

Collectief houden we de adem in als Sifan Hassan struikelt en godbetert ook nog valt. De Afrikaanse hinde richt zich op en plaatst zich overtuigend voor de finale van de 1500 meter, aanstaande vrijdag.

Met de schrik nog in de benen verschijnt ze daarna aan de start van de 5000 meter. Als eerste Nederlandse vrouw ooit wint Hassan op deze afstand goud.

Het beeld van deze van oorsprong Ethiopische vrouw, extatisch en ‘hartstikke blij’, gehuld in de Nederlandse driekleur is voor mij hét beeld van deze Olympische Spelen.

Sifan Hassan. Een naam als uit een vertelling van Duizend-en-een-nacht. Haar levensverhaal een sprookje. ‘Er was eens een moeder die haar dochter naar een ver en koud land stuurde om daar een toekomst voor zichzelf op te bouwen’. Ik zeg: een koninklijke onderscheiding voor die vrouw. Niets minder dan Officier in de Orde van Oranje Nassau, majesteit!

De andere kant van de Olympische medaille is het verhaal van de Wit-Russische atlete Kristsina Tsimanoeskaja (het helpt om deze naam een paar keer achter elkaar hardop te zeggen). Zij komt op voor zichzelf en de zelfverklaarde baas van Wit-Rusland en zijn marionetten houden niet van zelfstandige mensen.

Tsimanoeskaja vlucht in Tokio de Poolse ambassade in en haar man en kind glippen het erf van de bullebak af. De Wit-Russische atlete krijgt een visum voor Polen. Als je dáár blij mee bent is er thuis écht wat aan de hand, maar elke toekomst heeft een prijs.