Toen Tülay Bolat nog in het asielzoekerscentrum (azc) in Hoogeveen zat, keek ze elke dag even omhoog naar het naastgelegen ziekenhuis Bethesda. ,,Ooit werk ik daar, zei ik dan tegen mezelf”, zegt Bolat, die in Ankara dertien jaar als verpleegkundige werkte. Maar hoe de om politieke redenen uit Turkije gevluchte moeder van drie dat ooit voor elkaar moest krijgen, daar had ze geen idee van. Ze sprak geen woord Nederlands. Waar je allemaal aan moet voldoen om in haar nieuwe land aan de slag te gaan, was haar onbekend.