Johan uit Veendam zocht 18 jaar lang naar de eigenaren van de babyboeken die hij in een container vond. Ineens had hij contact met Freek, Manuela en Brian. 'Mag ik je even knuffelen?'

Het eerste wat Manuela Hartman bij de deur vroeg was: ,,Mag ik je even knuffelen?’’ Ze omhelsde Johan Schomaker, zo blij waren zij, haar vader Freek en haar broer Brian. De vrijdagavond werd ineens omgegooid. Schomaker: ,,Zaten er plots drie man bij ons aan tafel met tranen in de ogen herinneringen op te halen.’’

In de container

Een onverwacht ogenblik, want de 56-jarige Veendammer was 18 jaar lang op social media op zoek geweest naar de eigenaren van de tas met drie fotoboeken en andere herinneringen die hij vond in de container achter de zaak waar hij werkte: Schomaker Mannenmode. Hij en zijn vrouw hadden de hoop al bijna opgegeven.

,,Wat het nóg meer bijzonder maakt’’, vertelt Manuela (26), woonachtig in Scheemda, ,,is dat mijn opa zaterdag 4 maart overleed en de maandag nadat we de albums terugkregen is begraven. In die boeken zaten foto’s van hem met ons en die hadden we nooit gezien en zulke foto’s kun je ook niet overmaken. Ik sta er zelfs nog met mijn overgrootmoeder op. Dat is onbetaalbaar. We zijn echt superblij.’’

Altijd bewaard

Ook de vinder is blij. Blij dat hij de albums toch altijd bewaard heeft. ,,Toen ik ze vond stond social media nog in de kinderschoenen. Ik ben toch begonnen te zoeken en heb dat jarenlang vol gehouden. Niet elke dag, maar ik had één van de boeken op een zichtbare plek liggen en telkens als het oog er op viel, toch weer gespeurd of een oproep gedaan.’’

Het bleef akelig stil, niemand wist wat, nergens bleek een haakje te vinden. Hij had wel een naam, van de inmiddels 48-jarige Freek Hartman uit Westerlee en vrijdag 10 maart vond hij op Facebook een Brian Hartman, uit Winschoten. Zijn geboortedatum klopte met die van de baby in een van de fotoboeken.

‘Wil je me even bellen?’

Schomaker schreef: ‘Brian, wil je me even bellen? Want jouw geboortedatum is toch 9-11-1997?’

De eerste reactie van de jonge Hartman was, niet zo gek, wantrouwig: ‘Waar is het voor?’

Schomaker weer: ‘Is de naam van jouw vader Freek?’

Brian Hartman bleef argwanend, vroeg ‘Hoezo?’, waarna hij foto’s kreeg opgestuurd. Van hem als baby. Uit het ziekenhuis, met de mededeling dat er een heel album was en nog meer.

‘Klopt het dat je ook een zus Manuela hebt?’, las hij ook nog.

,,Toen wist mijn broer meteen waar het over ging’’, herinnert Manuela, ,,hij schrok aanvankelijk wel, maar was ook heel blij.’’

Groot gemis

De tas met boeken is kwijtgeraakt, toen Freek Hartman die vanwege omstandigheden bij een neef van hem in bewaring gaf. Toen die neef verhuisde raakten de albums spoorloos. Wat in de familie als een groot gemis werd ervaren. Het is 18 jaar lang altijd onderwerp van gesprek gebleven.

,,We hebben zelf ook gezocht, maar ja, waar? De neef wist het ook niet meer.’’

De familieschat omvat drie albums. Fotoboeken van Freek, Manuela en Brian als baby, met hun ouders, van de bevallingen. In die van de dochter zat zelfs een stukje navelstreng. Maar ook een handwerkbeeldje uit Roemenië en een oude mobiele telefoon. De inhoud verbaasde Schomaker ook.

,,Ik heb de tas slechts vluchtig ingezien. De foto’s waren zo privé, dat ik niet vond dat ik daar uitgebreid in moest gaan zitten koekeloeren. Het enige wat ik heb gedaan is een paar foto’s bekijken, of ik kon achterhalen van wie ze waren.’’

Meteen in de auto

De Veendammer stelde voor dat de familie Hartman het de volgende dag op kwam halen. Maar niks ervan, ze stapten meteen in de auto. ,,Laat mij ze brengen, stelde ik nog voor. Ik ben niet meer werkzaam in de mode, werk voor INretail voor een groot deel van het land, dus ik zit veel bij de weg. Het sneeuwde en ik wilde niet dat hen juist op dat moment iets zou overkomen. Nee, zei Brian, ik kom er aan en niet veel later stonden ze voor de deur en hebben hier anderhalf uur gezeten.’’

Manuela: ,,We kunnen het nog steeds amper geloven. Met zijn drieën zaten we thuis ook nog een hele tijd te kijken, hebben de albums uitgewisseld en later weer met andere familie ingezien. Het moment blijft ook zo vreemd. We hadden het er die week weer eens over, omdat opa was overleden. Dat het zo jammer was dat die foto’s van hem met ons voor altijd verdwenen waren.’’