Achter de klapdeuren van verpleegafdeling M2 van het Beatrix Kinderziekenhuis in Groningen. Daar ligt ze, hun baby, in dat grote ziekenhuisbed, terwijl ze haar knuffelkonijn Ukke over haar neusje aait

De klapdeuren van verpleegafdeling M2 van het Beatrix Kinderziekenhuis markeren een grens naar een wereld van hoop, niet uit te leggen angst en ja, ook vreugde. Op M2 worden kinderen met kanker en hartaandoeningen verpleegd. In de kamers langs de gangen met tekeningen en knuffels aan de muur vieren kinderen hun verjaardag, herstellen ze van operaties en behandelingen en volgen ze lessen van school. Hier bidden ouders bewust en onbewust tot een god waar ze wel of niet in geloven. Dat hun kind mag blijven leven. Dat ze weer kind mag zijn, onbezorgd en gezegend met een rotsvast en een vanzelfsprekend vertrouwen in de eigen onsterfelijkheid. Niet elk gebed wordt verhoord. Terwijl buiten de muren van het ziekenhuis de wereld onwetend voortraast, opgejaagd door vele wensen, koesteren ouders en patiënten er slechts één. Nou ja, sinds enkele maanden is er eentje bijgekomen: of de afdeling kinderhartchirurgie voor het UMCG en het Noorden behouden mag blijven.

Moet ik mijn zieke kind straks naar Rotterdam of Utrecht brengen?

Minister van Volksgezondheid Ernst Kuipers bekrachtigde medio januari het besluit van zijn voorganger Hugo de Jonge de afdeling kinderhartchirurgie in het UMC Groningen te sluiten. Hij stelt dat het voor de kwaliteit van de complexe operaties nodig is deze zorg in twee centra te concentreren: Utrecht en Rotterdam. Een vloedgolf aan protesten was het gevolg. Maar is het genoeg?