Dick Ravenstein startte een burgerwacht: ‘Je roept in de ruimte en niemand luistert’

,,Ik vrees voor Ter Apel. Als ik politicus was geweest, was ik na vorig jaar zomer direct hard aan het werk gegaan om te zorgen dat er op z’n minst één of twee aanmeldcentra bij kwamen. Dat is niet gebeurd. Groningen vangt nog altijd de meeste asielzoekers op, en voor Den Haag is het lekker ver van het bed.

Ik heb kortgeleden het initiatief genomen voor een burgerwacht, maar ik houd me nu met iets anders bezig. Veel mensen, ouderen vooral, durven niet meer goed alleen op pad te gaan. Dus heb ik een Facebookpagina opgezet, met intussen 185 leden, waar we ervoor zorgen dat er iemand met die mensen meegaat. Zodat ze gerust hun boodschappen kunnen doen, of een wandelingetje maken.

Dat voorval van vorige week donderdag (toen een 27-jarige man uit het asielzoekerscentrum zijn geslachtsdeel liet zien aan jonge meisjes, red.) is hier de druppel geweest. Mensen zijn bang. Je hoort veel om je heen dat ze zich in de steek gelaten voelen. Den Haag doet niks, de staatssecretaris doet niks, de burgemeester kan blijkbaar niks doen; we roepen in de ruimte, niemand luistert.

Hier helpt nog maar één ding: dit kabinet moet weg. Daar ligt het probleem. Op zoveel terreinen gebeurt er helemaal niks, het klimaat, de toeslagenaffaire, met de mijnbouwschade in Groningen blijft het maar duren. Dus, nee, ik sta er niet van te kijken dat dit ook niet wordt opgelost. Het kabinet kan dit oplossen, maar doet het niet. Dan zeg ik: oprotten, volgende.’’

Bas Peters zit in de gemeenteraad van Westerwolde: ‘We proberen van alles, maar we krijgen totaal geen medewerking’

,,Als inwoner van Ter Apel merk ik dat de overlast meer wordt, en het veiligheidsgevoel minder. Ik woon zelf op de route van het aanmeldcentrum naar het dorp. Ik heb helemaal niets tegen asielzoekers, echt niet. Maar ze voelen aan de auto’s, ze komen bij ons achter het huis, binnen in huis ook wel eens.

Kortgeleden is er bij me ingebroken. Ik heb die man betrapt en aan de politie overgedragen; de enige straf was inbeslagname van de gestolen spullen. We hebben een hek om ons huis laten plaatsen. Dat hek moet op slot, iedere avond. Iedere avond controleer ik het portier van de auto. Als ik dat niet doe, dan is-ie de volgende ochtend leeg.

Als politicus heb ik, en ik denk de hele gemeenteraad met mij, het gevoel dat we vrij machteloos staan tegenover dit hele fenomeen. We proberen van alles, we werken er keihard aan, maar we krijgen totaal geen medewerking. We kunnen alleen druk zetten richting Den Haag, maar ze trekken zich daar zo weinig aan van ons. Ik krijg langzamerhand het gevoel dat het de regering wel goed uitkomt, dat wij hier het afvoerputje zijn van de asielcrisis.

Het frustreert me, ja, het is gewoon te veel. De onveiligheid, de winkeldiefstallen - het is allemaal bekend, hè, ik hoef dat in principe niet te herhalen. Maar ik zie het hier iedere dag weer. En dat frustreert.’’

Yljo van Donselaar helpt als vrijwilliger van MiGreat asielzoekers die buiten slapen: ‘Al het leed dat straks plaatsvindt, is een keuze’

,,Al zowat een jaar vragen wij aan de autoriteiten: wat gaan jullie er nou aan doen om te zorgen dat er straks niet weer mensen buiten slapen? Geen zorgen, zeggen ze steeds, we zorgen dat het niet nodig is. En als wij vragen: maar wat nou als het wel gebeurt, dan is het antwoord: we gaan ervan uit dat het niet gebeurt. En inmiddels zijn we ons volop aan het voorbereiden op buitenslapers.

Volgens mij is het intussen voor iedereen duidelijk dat het een politieke keuze geweest is om niet zoveel te doen. We zijn een heel jaar van het kastje naar de muur gestuurd, iedereen wijst naar elkaar, het COA, de gemeente, de veiligheidsregio, het Rijk. Vorig jaar konden ze nog zeggen dat het een schok was, een verrassing, maar ik ben erg benieuwd hoe ze zich dit jaar gaan verantwoorden. Dit is geen crisis, dit is een keuze. Al het leed dat straks gaat plaatsvinden, is een keuze.

Die spreidingswet is echt nodig. Ter Apel kan niet de enige plek zijn die alles opvangt. Door al het slechte nieuws hier is heel Nederland nerveus. Ik wil de overlast niet bagatelliseren, die is er, maar het wordt wel erg opgeblazen. Daardoor lijkt het alsof de meerderheid in Ter Apel tegen alles is, terwijl ik ook weet dat een grote groep er veel genuanceerder in staat. Onze vrijwilligers, bijvoorbeeld.

Er zijn vanuit Ter Apel drie kerken die met MiGreat samenwerken, een aantal leden van politieke partijen en een tiental andere inwoners. Ze houden bijvoorbeeld inzamelingsacties voor eten en extra dekens, ze lopen mee met de nachtelijke rondes. Ik ben zelf niet kerkelijk, maar ik heb gehoord dat de kerken in hun diensten ook aandacht besteden aan de asielcrisis. Aan hoe je naast mensen kan gaan staan. Het zijn veelal oudere mensen, die kerkleden, die het soms best spannend vinden, maar ze willen heel graag helpen.’’