Toen Harmanus Stoel in 1923 als dominee aan de slag ging in Veenwouden in Friesland, deed hij dat vast met een knagend gevoel. Hij had kort tevoren namelijk afscheid genomen van Westerwolde, het gebied waar hij 10 jaar lang zo’n innige relatie mee had gehad. Het gebied ook waar hij zich op allerlei manieren voor had ingezet en waarvan hij al schrijvend de bekendheid had vergroot.