In de stalgang van zijn schuur staat een matzwarte Specialized. Fietsers weten dat dit geen kleutermerk is. Hij heeft zijn kilometers altijd nauwgezet bijgehouden. ,,Ik ben in de jaren zeventig begonnen met fietsen en heb nu 341.000 kilometer op de teller.’’ Acht keer de wereld rond.

Hoe past dit in één boerenleven?

Hij mag in de tachtig zijn, Piet Mellema streeft naar een blijvend fit lijf. Stilzitten mag een ander doen. Zijn grote en rijke tuin is strak onderhouden, door hemzelf. Het is er mooi verpozen. Hij heeft in en rond zijn Mellemaheerd altijd keihard gewerkt als boer, hij heeft in zijn kolossale schuur foefjes bedacht en apparaten in elkaar geknutseld om zijn productie te verbeteren, hij heeft een duizelingwekkend aantal uren besteed aan sport in talloze vormen, en hij heeft als natuurliefhebber zijn tuin uitgebouwd. Is Piet Mellema werkelijk maar één mens?

Het zal hebben gescheeld dat hij nooit getrouwd is geweest, dat er geen tijd aan kinderen op ging. Hoewel zijn lichaam nog altijd sterk is − je moet hem de steile trap naar de schuurzolder op zien klimmen − heeft zijn hoofd de eindigheid van het leven bijtijds beseft. Hoe moest het verder met de boerderij als hij er niet meer zou zijn? Zonder nazaten? En die onderhoudskosten, nu al? Ze stegen tot hoog in de gebinten.