Je hebt 22 zaaddonoren geïnterviewd voor je boek. Dat moet heel wat tijd hebben gekost. In welke periode heb je ze gesproken?

,,In 2017 en 2018.’’

Best lang geleden. Waarom dan nu pas je boek?

,,Heel eerlijk, ik was er een tijdje helemaal klaar mee. Dat kwam door die verhalen over vier artsen die met hun eigen zaad aan de gang zijn gegaan en zo als het ware vier heel grote families hebben bewerkstelligd. Bovendien, ik had een baan bij het Waterschap Hunze en Aa’s en twee opgroeiende pubers die aandacht verdienden. In enkele gevallen hadden geïnterviewden ook nog eens problemen met hun eigen verhalen toen ze die teruglazen. Een van de mannen wilde al helemaal niet meer in het boek. Ach ja, ik snap ook best hoe dat werkt.’’

Toch pikte je ’t weer op.

,,De verhalen bleven mooi. En in mijn netwerk (Eimers is verbonden aan de Stichting Donorkind, red.) kreeg ik vragen wanneer dat boek nou eens kwam.’’

Wat is de rode draad in die 22 interviews?

,,Dat het geen vieze oude mannetjes met verkeerde intenties zijn, maar gewone mannen, die bij jou en mij in de straat wonen. Daarnaast heeft driekwart een hogere opleiding. Er zit van alles tussen: een politierechercheur, een ingenieur, een verpleegkundige.’’

Je wilt de zaaddonor uit de anonimiteit halen. Maar wat is er mis met een beetje anonimiteit in een wereld waarin elkaar beschimpen via social media gebruikelijk is? Misschien kunnen donoren dat risico juist liever vermijden.

,,O, de helft van de mannen komt ook anoniem aan het woord, hoor. Daar mochten ze voor kiezen. Maar ik wil met dit boek juist aantonen dat er niets is om je voor te schamen. De mannen willen oprecht mensen helpen die anders kinderloos blijven. En dat is mooi.’’

Er is ook een geïnterviewde die het vooral voor zichzelf deed. Die zei dat hij, zonder een vaste relatie, toch een stukje van zichzelf wilde door laten leven.

,,Dat is bij ongeveer een op de vier een motivatie. Ze kijken in de spiegel en zien daar een leuk iemand. Dan zou het voor hen zonde zijn wanneer de lijn door hun dood zou worden verbroken.’’

Hun familienaam vervliegt sowieso.

,,Ja, natuurlijk, maar toch, het idee dat er iets van ze doorleeft geeft hun een mooi gevoel. En daarvoor hoef je heus niet gelovig te zijn.’’

Zelf heb je zeven donorkinderen.

,,Vastgesteld. Misschien zijn het er meer. Tot de veranderde wetgeving van 2004 ging alles anoniem. Toen drong door dat anonimiteit zowel mentaal als lichamelijk erg schadelijk kan zijn voor een kind. Niet weten wie je vader is, kan leiden tot een identiteitscrisis. Mogelijke erfelijke kwalen kunnen ongemerkt worden doorgegeven. Ethisch gezien was het schrappen van die anonimiteit dus volkomen terecht. Na die omslag voelde het donorschap meer als iets om trots op te zijn. En donoren die van artsen te horen krijgen, ‘meneer, u heeft heel goed zaad’, ervaren dat vaak als een mooi compliment.’’

Jij wist al op je veertiende dat je donor wilde worden. Toen nog geen sperma- maar orgaandonor. Hoezo was je daarvan al zo jong doordrongen?

,,Van mijn klas op het atheneum overleed dat jaar een meisje. Dat deed me meteen besluiten dat ik met mijn organen anderen zou willen helpen als mij zoiets overkwam. Ik moest wel wachten tot mijn 18de voordat het kon worden geregeld.’’

Je komt op voor donorkinderen. Ben je na al die jaren anders gaan denken over het doneren?

,,Ik moet bekennen dat ik heel vaak twijfel. Er zijn periodes dat ik per dag van mening verander.’’

Omdat er toch nog steeds veel anoniem gebeurt?

,,Buiten de spermabanken om. Je weet hoe makkelijk het internet werkt. Zo kunnen vrouwen en mannen in alle anonimiteit simpel met elkaar in contact komen.’’

En als het, na de donoren, vrouwen nu eens onmogelijk wordt gemaakt een opgeduikelde ‘partner’ geheim te houden?

,,Daar is toevallig vorige maand weer over gesproken. Maar er is een krachtige tegenlobby, van de roze beweging, uit christelijke hoek, van wensmoeders, van gynaecologen die zweren bij medisch beroepsgeheim. Het is ingewikkeld.’’

Het boek ‘Verborgen Verbonden’ van Derk Eimers (25 euro), uitgeverij Booklight, is te bestellen via verborgenverbonden.nl.