Als het marineschip Zijner Majesteits Luymes de haven van Delfzijl binnenvaart, is het rustig. Slechts een paar belangstellenden staan likkebaardend toe te kijken hoe de logge boot van ongeveer tachtig meter lang en met zo’n veertig bemanningsleden aan boord aanmeert aan de kade.

De Luymes is een van de hydrografische opnemingsvaartuigen van de marine. Dat zijn boten die de zeebodem met meetapparatuur nauwkeurig in kaart brengen. De Luymes hoort bij de vijf marineschepen die speciaal voor de Pinksterdagen naar Delfzijl zijn gekomen. Vanwege het maritieme karakter van de stad nodigt de organisatie elk jaar de marine uit. Tijdens het weekend mogen bezoekers op de boten een kijkje nemen.

‘Als kind kwam ik hier om te zeilen’

Aan boord werkt onder andere luitenant-ter-zee Michiel (27). Als wachtofficier is hij verantwoordelijk voor het besturen van de boot. Hij is maandag meegereisd vanaf Den Helder richting Delfzijl.

Voor Michiel is de havenstad geen onbekend terrein. Hij komt uit Medemblik, maar heeft veel familie in Groningen. Zijn ouders hadden een zeilboot, dus voeren ze ‘s zomers langs allerlei plekken, waaronder Delfzijl. ,,Als kind kwam ik hier om te zeilen.’’

Wie de boot opgaat via de loopbrug, herkent meteen dat het om een marineschip gaat. De kleur grijs overheerst. Bemanningsleden lopen in keurig gestreken navy uniformen over het dek.

‘Dit gaat tot tien centimeter nauwkeurig’

Michiel loopt naar het achterdek om de side scan sonar te laten zien. Dat is een apparaat dat op zee onder water wordt gelaten en met een kabel achter de boot aan wordt gesleept. Zo kan de bemanning de bodem van de Noordzee afspeuren naar uitstekende rotsen, scheepswrakken en pijpleidingen en met computers in kaart brengen. ,,Dat gaat tot tien centimeter nauwkeurig’’, zegt Michiel. ,,Qua apparatuur gaan we echt voor state of the art .’’

Naast de side scan sonar staat een grote diepvriescontainer met voedsel voor de voltallige bemanning. Zo kunnen de chefkoks die op het schip werken het marinepersoneel wekenlang voorzien van vers eten.

Die container staat er niet voor de sier: het schip maakt een kruisreis, een praktijkonderdeel van de officiersopleiding. Het bezoek aan Delfzijl is een tussenstop. Zo kunnen adelborsten ervaren hoe het is om op zo’n schip te varen. ,,Opstappen en meevaren, dan kom je er vanzelf achter hoe het is’’, zegt Michiel daar nuchter over.

‘Het is hard werken, maar ook hard ontspannen’

Een van die officiers in opleiding die in het diepe wordt gegooid is korporaal-adelborst Kelly (24). Samen met drie andere adelborsten vaart zij twee weken lang mee op de Luymes om van Michiel te leren hoe je vaart met zo’n schip. ,,Toen ik vorig jaar bij de marine kwam, heb ik al een keer meegevaren. Maar nu sta ik echt vier uur te navigeren op de brug’’, zegt Kelly met een glimlach.

Ze studeerde communicatie in Tilburg, maar maakte vorig jaar toch haar droom waar om bij de marine te gaan. ,,Ik wist al vanaf mijn vijftiende dat ik bij de marine wilde, maar ging toch eerst een studie in de burgermaatschappij doen. Een vriendin zei: als je het leuk vindt, waarom ga je dan niet stagelopen? Zo ben ik alsnog bij de officiersopleiding terechtgekomen’’, zegt Kelly.

De opleiding bevalt haar uitstekend. ,,Elke keer als ik naar Den Helder rijd, kijk ik er weer naar uit. Het is hard werken, maar ook hard ontspannen. Met de andere adelborsten zit ik bij het Korps Adelborsten, een soort studentenvereniging. Heel gezellig, en het verbroedert ook. Dat is goed, omdat je later veel moet samenwerken.’’

‘Ik wilde het liefst op deze’

Dat ze op de Luymes mag meevaren, is een extra bonus. ,,Van de drie waaruit ik kon kiezen, wilde ik het liefst op deze. Het is een groot en nieuw schip. De mijnenjager is ook gaaf, maar die had ik al eens gezien’’, zegt Kelly trots.

Ook Michiel kwam via een omweg bij de marine terecht. Hij voer jarenlang op een cruiseschip, maar corona legde dat werk stil. Als reservist kwam hij bij Defensie terecht. ,,Een marineschip varen is eigenlijk niet anders dan een cruiseschip. Aan mijn vrienden leg ik wel eens uit dat er ook weinig verschil is tussen een vrachtauto besturen of als je naar je oma rijdt. Het doel is anders, maar je doet hetzelfde. En varen vind ik het leukste wat er is.’’

Binnen in het schip is alles tiptop in orde. Overal zijn symbolen en naambordjes te zien om mensen wegwijs te maken. Er zijn verschillende bars, eetruimtes en een ziekenboeg waar eerste hulp kan worden verleend.

Michiel laat de verschillende slaaphutten en dagverblijven van het schip zien. De kapitein slaapt helemaal bovenin het schip, de manschappen juist onderin. ,,Op een schip is er altijd duidelijke hiërarchie, want zonder ben je nergens. Je moet goed weten wie waarvoor verantwoordelijk is’’, zegt de luitenant-ter-zee. ,,Vooral op zee is het echt belangrijk dat je procedures volgt, maar je went er gauw genoeg aan.’’

‘Voor veel mensen is het een onbekend beroep’

Op de deur van een van de recreatieruimtes voor manschappen hangt gekscherend een bordje met ‘directie’. Michiel moet erom grijnzen: ,,Je moet het toch een beetje aankleden, een beetje leuk maken.’’

De twee marinemensen waarderen hun bezoek aan Delfzijl. ,,Eigenlijk is dit voor ons een feestje, een soort vrije tijd. Het is eens wat anders dan hard werken op zee. Ik vind het leuk om bij de Pinksterdagen te zijn, want ik vertel graag over mijn werk’’, zegt Michiel.

Kelly: ,,Voor veel mensen is het een onbekend beroep en ze weten vaak niet hoe het is. Ik vind het leuk om dat uit te leggen.’’

Michiel is nog in gesprek met zijn loopbaanbegeleiders wat hij in de nabije toekomst bij Defensie zal doen. ,,Maar dat gaat goedkomen. Ik blijf zeker weten.’’

De achternamen zijn bij de redactie bekend en om veiligheidsredenen weggelaten.