Al een jaar kan Titia van den Eertwegh (50) uit Winsum niet meer zelfstandig naar de stad, terwijl ze dat toch zo graag zou willen. Waarom? Omdat ze een spierziekte heeft en daarom buitenshuis altijd een rolstoel of scootmobiel moet gebruiken. Maar ze kan er op het station in Winsum nooit zeker van zijn dat ze op het perron kan komen of er weer vanaf kan.

De lift op het station in Winsum is jarenlang met grote regelmaat kapot. Over een heel jaar genomen gemiddeld wel een keer per week, aldus Reina de Lange van het Platform Gehandicaptenbeleid Winsum.

Gestrand tussen twee sporen

Mei vorig jaar kwam Van den Eertwegh terug uit de stad met haar man. Eenmaal aangekomen op het station in Winsum bleek de enige lift die daar is defect. Het perron in Winsum is een soort eiland tussen twee treinsporen in. Onder het spoor en het perron door loopt een tunnel met hellingbaan. Op het perron komen kan alleen via een trap en de lift.

Van den Eertwegh en haar man waren gestrand en besloten een noodknop in te drukken. „Die werd opgenomen door een aardige mevrouw van Arriva, maar zij kon niks voor ons betekenen.”

Uiteindelijk heeft de partner van Van den Eertwegh, die zelf reuma heeft, haar via de trap naar beneden getild en daarna haar rolstoel van het perron gehaald.

Sindsdien is ze niet meer met de trein gegaan, alleen nog maar met de bus. Daarin kan ze haar scootmobiel niet meenemen, dus moet er altijd iemand mee om de rolstoel te duwen.

Hellingbaan was te duur in 2017

En dit is maar één voorbeeld. Van den Eertwegh kent nog veel meer verhalen van mensen uit Winsum die strandden op het perron. Andere mensen in rolstoel, ouders met kinderwagens en kleine kinderen, oudere mensen met rollators. De brandweer moest er zelfs eens voor uitrukken. „Er zijn altijd wel mensen die willen helpen hoor, maar dat zou natuurlijk niet nodig hoeven zijn.”

Tot 2017 had het station een tweedehands lift, die ‘het vaker niet deed dan wel’. Er gingen stemmen op (waaronder vanuit de toenmalige wethouder) om een hellingbaan te maken waardoor mensen met een lichamelijke beperking niet meer afhankelijk zouden zijn van de technologie van een lift. Prorail besloot anders en installeerde in 2018 een nieuwe lift. Een hellingbaan vond de organisatie te duur.

Maar ook die is vaak kapot. Van den Eertwegh stuurde na het voorval op het perron in mei een brief naar het ministerie van infrastructuur en waterstaat. „De reactie was dat het station toegankelijk is. Maar dat is alleen op papier zo, en reizen doe je niet op papier”, zegt Van den Eertwegh.

Waarom? Niemand snapt het

Het probleem is onderwerp van gesprek in de gemeenteraad, mede namens een brief die het Platform Gehandicaptenbeleid Winsum stuurde. Verschillende raadsleden hebben de wethouder gevraagd om actie te ondernemen. Verantwoordelijk wethouder Stefan van den Keijzerswaard zei dat de gemeente in gesprek is met Prorail en NS en dat ze ook kijken naar de toegankelijkheid van andere stations in de gemeente. Hoe het er nu mee staat weet een medewerker van de gemeente niet.

Woordvoerder Mirjam de Witte van Prorail laat weten dat Prorail en gemeente een afspraak hebben om binnenkort naar de situatie op het station te kijken. Ook zegt ze dat het steeds langer duurt om liften te repareren vanwege gebrek aan materialen en dat de liften steeds vaker vernield worden door vandalen. Maar waarom de problemen in Winsum zo lang aanhouden, kon Prorail op dit moment geen antwoord op geven.

Ook De Lange vraagt zich af waarom het zo lang moet duren en er zoveel onduidelijkheid is. „Prorail zegt dat een oplossing teveel geld gaat kosten en dat er te weinig reizigers zijn voor zo’n investering. Maar als mensen het station mijden, kloppen die cijfers sowieso niet.”

De Lange heeft het idee dat de organisaties erg naar elkaar wijzen. „Maar ze zouden over grenzen heen moeten kijken om tot een oplossing te komen.”

‘Je verliest je waardigheid op zo’n moment’

De afhankelijkheid van de op z’n best gezegd onbetrouwbare lift neemt volgens Van den Eertwegh de autonomie van mensen met een beperking af. „Als je bij heel veel dingen hulp nodig hebt, zoals mensen met een lichamelijke beperking, zijn de dingen die je nog wel zelf kan doen extra belangrijk. Maar als je daar op het perron staat met geen enkele manier om weg te komen voelt het alsof je waardigheid wordt afgenomen.”