Een woensdag in februari, net na het middaguur. Bij de ingang van de begraafplaats in Tolbert staat Willem Hovinga (69), getooid met een dikke muts en schoudertas. Hij moest hier nodig weer eens zijn, zegt-ie, terwijl hij zijn handen warm wrijft. ,,In 2019 was ik voor het laatst op deze begraafplaats. Sindsdien zijn er weer heel wat graven bijgekomen. Da’s het probleem van dit hele gebeuren: het houdt nooit op.”