Coby Bansema-de Boer (100) uit Winsum gaat nog wekelijks naar het zwembad. 'Ik ben geen oud mensje hoor’

De Winsumse viert groot feest met haar familie, kinderen, klein- en achterkleinkinderen in het gebouw dat in haar leven veel betekend heeft: de oude synagoge in Winsum.

Winsumers noemden de synagoge altijd het Jodenkerkje. Tot de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog werden weggevoerd, verzucht Coby Bansema-de Boer. Voor de oorlog ging ze hier vaak naar toe voor de jeugdvereniging en maakte ze kennis met haar grote passie volksdansen. Op haar 17de brak de oorlog uit en daarmee begon een angstige tijd. ,,Je durfde bijna niet op straat. De Duitsers waren gelegerd in Winsum en liepen met geweren in de aanslag rond. Dat gaf een heel bedreigend gevoel.”

Werken in de kledingfabriek

Geboren en getogen in Winsum heeft de honderdjarige een heel gezellige jeugd gehad. Ze groeide op in een arbeidersgezin, met twee zussen en twee jongere broertjes. Met 13 jaar moest ze van de lagere school af en werd ze kindermeisje. Daarna had ze nog vele verschillende baantjes, van huishouding tot aan de kledingfabriek.

In 1947 trouwde Coby met Bouwe Willem Bansema, ook wel Bé genoemd. Na de oorlog was er niet gelijk werk te vinden, maar hij vond toch een baan als bakkersknecht in Bergen. Iedere drie jaar verhuisden de twee om lichter werk te zoeken, vanwege de langdurige ziekte van Bé. Toen hij met 49 jaar werd afgekeurd, besloot het echtpaar terug te gaan naar het Noorden. Terug naar Winsum, waar Coby nog steeds met veel plezier woont.

Wordfeud om hersens te trainen

Toen Bé Bansema dertien jaar geleden overleed gaf hij zijn vrouw een opdracht mee: ga alleen nog maar genieten en vrolijke dingen doen. En daar geeft de jarige nog altijd graag gehoor aan. Dagelijks maakt ze een wandeling, wekelijks is ze in het zwembad te vinden en ze gaat vaak een weekendje weg met haar kinderen.

Op de iPad speelt de 100-jarige Wordfeud om haar hersenen te trainen en via Facebook blijft ze op de hoogte vanhet wel en wee van haar vriendinnen. Tot 93 jaar was ze nog actief in het volksdansen, maar sinds een aanrijding op de fiets is dit niet meer mogelijk. ,,Anders had ik er nu nog steeds op gezeten. Of ik wel eens ga kijken? Nee, want dan kom ik in verleiding om mee te dansen.”

Van haar oude gezin zijn alleen Coby en haar jongste broer nog over. Haar broer reist elke maand naar Winsum om even bij te kletsen.

Waar het schip strandt ziet ze wel. Afgezien van haar verminderde gehoor, voelt zij zich nog erg goed. Flink in beweging blijven, je brein in werking houden en gezond eten is haar geheim geweest om de honderd jaar te bereiken. Maar of ze zich nu ook echt honderd voelt?

,,Ik kreeg een kaart binnen waar ‘100’ op stond en dacht: ‘hé, het is toch waar!’ Het voelt echt niet zo, maar ik leef gewoon door. Zolang ik gezond ben vind ik het prachtig om te leven.”