Zittingszaal 14: Het merkwaardige drietal

Voor de slechtste film ooit.

Er is geen prijs. Ze krijgen drie snoeiharde strafeisen aan de broek: de 37-jarige Paay 9 jaar cel, de 22-jarige Dukaan en de 24-jarige Rahasy elk 8 jaar.

Het zijn mannen zonder noemenswaardige strafbladen die vanuit het niets een misdaad pleegden die qua strafmaat gelijk staat aan doodslag. Alsof een speler van Middelstum 4 ineens opduikt in de finale van de Champions League.

Je kunt er een heel verhaal over schrijven, maar wat dit merkwaardige drietal heeft uitgespookt laat zich ook kort vertellen. Ze plukten een student van rijke komaf van straat, sloten hem op in een woning, bonden hem vast, belden zijn vader en eisten losgeld.

De vader belde de politie, de politie wist zoonlief te bevrijden en de daders te arresteren. Dat was in januari van dit jaar. Afgelopen week zaten de daders als verdachten in de rechtszaal hun spijt te betuigen, elkaar de schuld te geven en het slachtoffer beterschap te wensen.

Zoals het hierboven staat beschreven, zo eenvoudig ging het niet. De merkwaardige drie hadden de gijzeling maandenlang voorbereid. Ze hadden informatie over het beoogde slachtoffer verzameld, ook over zijn familie in Pakistan. De woning waar het slachtoffer werd vastgehouden was speciaal voor dit doel ingericht, de ramen met vuilniszakken dichtgeplakt.

Voordat ze het slachtoffer van straat plukten, achter het Hoofdstation in Groningen, hadden ze hem uren in de gaten gehouden. Ze deden het niet zachtzinnig. Ze sleurden de student in een gereedstaande auto en staken hem driemaal met een mes. Op een stille plek sloegen en schopten ze hem beurs. Daarna rolden ze hem in een wandkleed, reden nog een uur rond en brachten hem uiteindelijk naar de woning waar ze met kabelbinders zijn handen en voeten vastbonden en hem op een bed legden. Geblinddoekt, met dopjes in de oren en een sok in de mond. Maakte hij geluidjes, dan sloegen ze. Het duurde twee volle dagen.

In een verklaring laat het 24-jarige slachtoffer weten dat hij Nederland heeft verlaten om nooit weer terug te komen. Hij is weer thuis in Pakistan, heeft paniekaanvallen en is voortdurend op zijn hoede want hij is het vertrouwen in mensen kwijtgeraakt. ,,Ik zal nooit meer de jongen worden die ik was.’’

Het merkwaardige drietal mocht reageren.

Rahasy, zachtjes, met het hoofd gebogen: ,,Ik kan mij niet voorstellen hoe bang hij moet zijn geweest. Zo erg.’’
Dukaan, stellig: ,,Ik voel de pijn ook, ik hoop dat hij er sterker uitkomt.’’
Paay, wijsneuzerig: ,,Vertrouw diegenen die van je houden en deel geen informatie met mensen die je niet kent.’’

Het slachtoffer moest mishandeld en wel via de camera van Whatsapp aan zijn vader vertellen dat hij was ontvoerd. Terwijl hij dat vertelde hielden de kidnappers een elektrische zaag bij zijn keel. Ze eisten tien miljoen dollar, toen een miljoen en uiteindelijk 250.000 dollar, te voldoen in bitcoins. Ze appten instructies hoe dat te doen.

Zou vader de politie bellen, dan zouden ze eerst de vingers van zoonlief afknippen, dan zijn ogen uitsnijden en hem daarna doden.

De vader belde de politie toch, hij belde de politie in Londen. Londen belde met Nederland en Nederland met Groningen. Groningen wist aan de hand van het telefoonnummer waarmee de vader was gebeld snel en slim de verblijfplaats te achterhalen.

Telefoonnummers verraden alles, het merkwaardige drietal had daar tijdens de voorbereiding kennelijk niet bij stilgestaan. Wel weten hoe je bitcoins kunt incasseren en cashen, maar de basisregel voor elke te plegen misdaad over het hoofd zien: geen mobiele telefoons.

De rechters vragen wat ze van plan waren geweest als de vader niet zou betalen? Zouden ze de student dan echt martelen en vermoorden? Welnee, luidt het antwoord van het drietal, alleen het idee al. Nee. Ze zouden het slachtoffer na een paar dagen op een afgelegen plek achterlaten met wat geld zodat hij weer thuis kon komen.

Wie zijn deze rare mannen?

Rahasy woonde nog maar net in Groningen. Vanwege forse gokschulden - zo’n 80.000 euro - had hij niet alleen zijn geboortestreek Rotterdam verlaten, maar ook zijn strenge familie die hoge verwachtingen van hem had. Hij is verlegen en heeft trouwplannen met zijn vriendin die in de Verenigde Staten woont en die hij nooit in het echt heeft ontmoet. Zij wil hem nu komen bezoeken in de gevangenis, maar dat wil hij niet. Zegt: ,,Ik voel veel schaamte. Criminaliteit is voor mij niet weggelegd.’’

Dukaan is van Hoogezand en had het winkelbedrijf van zijn vader in de binnenstad van Groningen overgenomen. Nu hij in de gevangenis woont, al sinds januari, kan hij zijn talenten, zegt hij, niet meer inzetten voor de zaak en dat vindt hij jammer. ,,Voor de zaak die ik steen voor steen verder wilde uitbouwen is het een klap.’’ In de gevangenis voelt hij zich allesbehalve thuis. Zegt: ,,Het is behoorlijk crimineel daar.’’

Paay, de oudste merkwaardige, woonde overal in de wereld vanwege het werk van zijn vader, die is piloot, zijn moeder stewardess. Voor hij in Groningen neerstreek, woonde hij in Canada en werkte hij op de luchthaven van Dubai. Zijn vrouw, de moeder ook van zijn kind, bracht hem hier. Zij heeft een goede baan bij de Rijksuniversiteit en een onderzoeksbaan bij het UMCG. Tegen de rechters: ,,Mijn vrouw verdient een betere man.’’

Paay vertelt dat hij meedeed omdat Rahasy met zijn schulden hem heeft gedwongen. De verlegen Rahasy had de loop van een negen millimeter in zijn mond geduwd en toen moest hij wel. Rahasy zegt dat het plan is bedacht door Paay, dat Paay het brein is achter deze nare geschiedenis. Rahasy zegt dat hij het slachtoffer niet heeft aangeraakt. Dat was Paay. Dukaan ontkent op zijn beurt niet dat hij heeft meegedaan. Maar hij had niet in de gaten dat ze aan het gijzelen waren. Hij heeft immers talenten voor de winkel, hij zat niet op crimineel geld te wachten.

De rechters tonen zich, misschien geïnspireerd, ook een beetje gemeen: of de verdachten vinden dat ze alle drie dezelfde straf moeten krijgen of dat de een wat meer of wat minder moet krijgen dan de ander?

De merkwaardigen vinden dat ze alle drie recht hebben op de laagste straf.