‘As aaine voetbaalt veur zien waark, kin hai den voetballen?’ | Hemd van het lijf met Ina Deuring

Qua thuiswerken heeft Ina Deuring het dik voor mekaar. Haar werkkamer heeft een bureau met bureaustoel, voor gesprekken staat er een comfortabele bel-stoel, de kattenbak is voor het gemak van de twee katten die haar vaak gezelschap houden. En toch is zij de corona wel goed zat.

De zelfbewuste HR-adviseur zit normaal toch wel één keer in de maand gezellig in het Boschhuis in Ter Apel, bij Alinghoek in Drouwen of gewoon even op een terrasje. Gelukkig kan er weer wat meer. Ook op het gebied van haar bestuurlijke activiteiten. Zoals fysiek sporten met DWS en contact met de lokale PvdA-afdeling.

Zij maakte een vrij onconventionele carrière, kreeg een duwtje in de rug van leidinggevenden die haar talenten zagen. Zo wil zij zelf ook voor anderen het verschil maken, door ze te stimuleren. Maar het is ook de aard van het beestje. Ze is geïnteresseerd in mensen, kan niet tegen onrecht. Dat zat er van jongs af aan al in.

Wanneer ben je geboren?

“Op 20 september 1976. In Ter Apel. Of beter gezegd: in Burgemeester Beinsdorp. Mijn vader was dakdekker. Mijn moeder was huisvrouw, toen ik twaalf jaar was ging zij werken bij NPBI, dat heet nu Fresenius, iedereen kent het als de ‘bloedzakkenfabriek’. Mijn broer is vier jaar jonger dan ik.

Onconventionele schooltijd

Na de Bonifatiusschool begon ik aan de RSG op het VWO, om uiteindelijk via het LHNO op de MAVO te belanden. Met zestien jaar haalde ik mijn MAVO-diploma.

Zwemmen

Daarna deed ik de avondopleiding tot zwemonderwijzer. Daarnaast was ik overdag onder andere aan het werk bij Gert Super en ’s avonds in zwembad Moekesgat. Ik heb wel eens vier baantjes tegelijk gehad.

Ik had me goed in de oren geknoopt wat mijn oma altijd zei: ‘As ie wat willen, den mout d’r haard waarkt worden’. Na mijn diplomering ging ik aan het werk in het Pagecentrum in Stadskanaal.

Leve de lol

In het weekend was het leve de lol met vrienden. Elke vrijdag, zaterdag en zondag ging ik uit. Eerst op de fiets, later met mijn eigen autootje. We gingen naar Chaperon en Bermuda.

Roeland

In Bermuda heb ik Roeland ontmoet. Hij was profvoetballer. Op dat gebied was ik nogal onnozel, had er totaal geen verstand van. Ik vroeg aan mijn collega Hennie van der Vlag: ‘As aaine voetbaalt veur zien waark, kin hai den voetballen?’ Nou ja, daar kwam ik wel achter.

In 1996 gingen Roeland en ik samenwonen in Gasselternijveen.

Omdat Roeland kort voor Heracles speelde verhuisden we naar Almelo en in Almelo was ook ja wel een zwembad, dus daar kon ik zo aan het werk. Geen probleem. Maar we mochten er volstrekt niet wonen, dus na een jaar kwamen we gauw weer terug. In 1998 hebben we dit huis aan de Omloop gekocht. En ik kon weer aan de slag bij Pagecentrum. Alles was weer zoals het was.

In 2001 is Jarno geboren. In 2002 zijn Roeland en ik getrouwd. Alles ging gewoon mooi door: huisje, boompje, beestje. Toen het Pagecentrum failliet ging kon ik parttime in De Smelt in Assen aan de slag, later stond ik aan het Helper Bad in Groningen. Ik dacht: ‘wat moet ik met zoveel vrije tijd?’

La Nail

Omdat ik voor Jarno toch wel wat meer thuis wou zijn, ben ik mijn nagelstudio ‘La Nail’, begonnen. Die heb ik alweer een jaar of vijftien, zestien. Mensen van allerlei slag heb ik als klant. Tijdens een behandeling hebben we hele gesprekken, soms ben ik een vervangend psycholoog. Ik vind het fijn om met mijn handen te werken, als tegenwicht van mijn baan als HR-adviseur, wat vooral werken met het hoofd is.

Roer om

Ik heb het geluk gehad dat ik twee leidinggevenden had die mij stimuleerden om het roer om te gooien en mijn talenten te benutten.

Op mijn vijfendertigste ging ik alsnog studeren, Bedrijfskunde. De laatste jaren ben ik Adviseur Duurzame Inzetbaarheid van de gemeente Groningen. Dat houdt in dat ik probeer om voorwaarden te scheppen en te laten scheppen, waardoor mensen zo fris en fruitig mogelijk tot aan hun pensioen kunnen werken.

Op dit moment werk ik vanuit huis. In verband met de zomervakantie werk ik halve dagen in plaats van veertig uur en ik moet telefonisch bereikbaar zijn.

Dikke truien, wollen sokken

Ik ben zo blij dat er tenminste weer iets kan. Ten tijde van de lockdown ging ik hooguit een of twee keer per week naar kantoor, maar werkte hoofdzakelijk vanuit huis. Manman, wat vond ik dat een opgaaf. Ik heb warme truien, wollen sokken en gemakkelijke slippers gekocht, want ik vertikte het om meer stookkosten te betalen. Nu vind ik het toch wel leuk. De mensen die mij kennen die weten dat dat eigenlijk helemaal niet bij mij past … Ik heb een kast vol met mooie pumps, heb een zwak voor nieuwe kleren en schoenen…

DWS

Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat dit in het niet valt bij problemen van veel anderen.

Zoals mensen met een beperking. Sinds een jaar of zes ben ik voorzitter van DWS, de stichting die allerlei activiteiten organiseert voor mensen met een beperking. In 2019 hebben we gelukkig het vijftigjarig jubileum groots kunnen vieren. Maar dat hield wel in dat de kas zo goed als leeg was toen de lockdown inging. We hadden geen mogelijkheden om nog iets te doen.

In maart bedacht ik om tulpen te gaan verkopen, waarvan de opbrengst voor DWS was. Het was een groot succes. We hebben onder andere online bingo georganiseerd.

Ongelijkheid

Na de zomervakantie begint de zwemtraining van DWS weer. Zelf geef ik ook les. In het verleden mochten onze leden een paar minuten voor aanvang al vast op het bankje bij het bad zitten. Dat gaf rust en ruimte in de kleedkamer. Het was nooit een probleem. Sinds er echter een andere club voor ons aan zwemt, die daar ‘last’ van heeft, mag dat niet meer. Acht van onze zwemmers zijn daarom gestopt. Ik vind dat zo schrijnend … Onze maatschappij heeft op dit moment de mond vol van de inclusieve samenleving, maar hier voelen wij ons afgewezen. Als tweederangs burgers. Dat is zo jammer.

Ik kan slecht tegen onrecht, wil me inzetten voor gelijke kansen voor iedereen. Dat is ook de reden dat ik actief ben geworden voor de PvdA in Stadskanaal.

PvdA

Ik was altijd al rood, socialistisch. Na een interim-bestuur is er sinds 2018 een volledig nieuw PvdA-bestuur in Stadskanaal, met enthousiaste leden. Ik ben voorzitter. Eigenlijk heb ik het druk genoeg. Maar ik hoef niet alles naar mij toe trekken, kan goed delegeren, alhoewel dat best lastig is. Grietje Schipper is een doorgewinterde politica met wie ik graag mag sparren. Duo Penotti noemen we onszelf gekscherend. Voor vrouwenzaken willen we ook meer aandacht, over de vorm beraden we ons nog.

Vrije tijd

In mijn vrije tijd mag ik graag lezen. Maakt niet uit wat. Als het maar dikke pillen zijn. Met mooi weer lig ik graag met een boek in de tuin.

Bank hangen vind ik ook heerlijk. Vooral op zondag. Dan wil ik helemaal niks, noppes, nada! Als de jongens naar het voetbalveld zijn, Roeland voetbalt nog steeds en Jarno ook, dan maak ik het huis schoon en daarna ga ik lekker netflixen.

Go with the flow

Wat ik voor toekomstplannen heb vraag je? Pfff, ik ben al lang blij als ik weet wat ik vandaag wil eten. Ik ben van het ‘go with the flow’.

Nou ja, als ik echt iets zou mogen wensen, dan is het wel dat DWS overbodig zou worden, omdat mensen met een beperking volwaardig, gelijkwaardig deel uitmaken van de maatschappij. Zover is het nog lang niet.

Of dat er in ieder geval verbinding komt met andere verenigingen, zodat zoveel mogelijk mensen kunnen sporten. Het strijden tegen ongelijkheid, tegen onrecht, dat blijf ik doen.”