Met zweet overal, niet alleen in de oksels, pak ik mijn telefoon. Mijn vriendin kijkt streng toe: ,,Je moet het nu echt doen.’’ Ze kent dit ritueel, ik heb al drie keer mijn telefoon gepakt om even later ,,toch eerst een bakkie’’ te doen.

Nu heb ik bijna geen tijd meer, ik heb een glas prosecco gehad en hij klapt er duidelijk in. Nog tien minuten wachten en ik kan geen boe of bah meer zeggen.

Het sollicitatieproces van afgelopen weken flitst aan mij voorbij terwijl de telefoon naar mijn baas -pardon, leidinggevende- overgaat. Hoe de witte vijftigersmannen telkens weer in de meerderheid tegenover mij zaten, mij vroegen naar mijn ,,zwakke punten’’ en ,,uitdagingen’’.

De eerste keer was ik een beetje te eerlijk: ,,Ik kan alles nog leren’’, zei ik omdat ik vind dat het altijd beter kan. Zij vatten het duidelijk anders op. Daar kom ik zo op terug.

Of die andere leuke vraag: ,,Hoe ziet je ideale dag eruit?’’

Wat ik dan het liefst wilde zeggen: ,,Met een cocktail op het strand, meneer’’ kan natuurlijk niet. Je moet tijdens een sollicitatiegesprek doen alsof je niets liever wil dan vergaderen via Teams, bilateraaltjes opzetten en e-mails lezen. Alsof er geen zon feller kan schijnen dan je laptopscherm.

Dus brabbelde ik de eerste keer van schrik maar iets: ,,Brainstormen, dat vind ik leuk.’’ Wat ook wel een beetje de waarheid is, maar misschien niet helemaal representatief voor mijn 17 jaar werkervaring op allerlei gebieden.

Ik wilde niet arrogant overkomen, en dat kwam ik ook zéker niet, bleek uit het commentaar achteraf. Ik kwam over als een dom schaap, dat zij wel een baantje ter decoratie gunden. ,,We vinden je wel leuk…. voor erbij’’, zei de man aan de telefoon bloedserieus.

Je zou om minder onzeker kunnen worden. Waarom doe ik dit? Ik zit toch goed? Heel goed zelfs, Dagblad van het Noorden is de trots van mijn leven en daarmee overdrijf ik niet. Toch voel ik onrust, ik wil verder leren, ergens anders kijken na zoveel jaar. Mijn hoofd heeft een groeidrang een andere richting op dan de journalistiek. Ik had het nooit gedacht, toch is het zo.

Gelukkig stond een keuze voor een overstap nog ver van me af. Een decoratiebaan is niet aan mij besteed. Tot ik bij een iconische organisatie in gesprek ging en die mensen vanaf het eerste moment precies leken te zien wie ik was. En ze waren nog aardig ook. Geïnteresseerd en oprecht. Een paar dagen dacht ik dat die klik misschien eenzijdig was en zij mij zouden afwijzen als na een tinderdate. Maar dat was niet zo. Ik was welkom bij hen.

De telefoon gaat over en over.

Een klik.

,,Met E.’’

,,Ja, met Rosa. Ik moet je iets vertellen.’’