Pas toen mijn vader onder mijn ogen een beroerte kreeg en ik de enige was die het in eerste instantie doorhad, merkte ik mijn ware aard. Ik zag wat er gebeurde en kon toch geen woord uitbrengen. Het leek alsof mijn adem bovenin mijn keel bleef hangen, ik kon er niet eens geluid uit krijgen tot tien seconden later. Het lijkt nog het meest op slaapverlamming: je ogen zijn open, maar je kunt je niet verroeren.