In die tijd, we spreken dan van de jaren 70, waren tatoeages nog echt een uitzondering. Al was het ook toen al niet meer zo dat de onderhuidse naaldkunst uitsluitend was voorbehouden aan zeelieden, bajesklanten en ander ruig volk. Het ambacht werd langzamerhand een kunstvorm, waarin het tegenwoordig mogelijk is om fotorealistische, bijna driedimensionale voorstellingen onder de huid te prikken. Maar, zo stelt de schrijfster ook vast in haar boek: het blijft een klus die pijn doet en die nog steeds een statement naar de buitenwereld is.