Commentaar: Lonen in de zorg

Bij het debat daarover woensdag in de Tweede Kamer stemden de coalitiepartijen zoals verwacht tegen voorstellen van die strekking van de oppositie.

Dat is teleurstellend voor het zorgpersoneel. Dat verdient ontegenzeglijk alle respect. Niet alleen vanwege hun enorme inspanningen bij de opvang van de corona-patiënten, maar ook voor hun bijdrage aan het hoge niveau van de zorg in Nederland.

Het is dan ook logisch dat het sentiment op hun hand is. De oppositiepartijen hebben zich daar wel erg gemakkelijk door laten prikkelen. De eenvoud van de uitspraak die zij van de Kamer vroegen, doet geen recht aan de complexiteit van de wijze waarop de zorg is georganiseerd en wordt gefinancierd.

Het pleidooi gaat ook voorbij aan de niet te loochenen, zorgelijke financiële en economische problemen als gevolg van de corona-pandemie en de nog altijd onstuimig stijgende zorgkosten.

Dat het kabinet en de coalitie ‘nee’ hebben gezegd tegen die algemene roep om meer geld voor zorgpersoneel is daarom begrijpelijk. Bovendien zijn in de zorg voor het lopende en komende jaar al verschillende cao’s afgesloten die voorzien in behoorlijke salarisverhogingen

Daarmee is niet gezegd dat de roep om meer waardering uit de sector moet worden genegeerd. Onderzoek leert dat het gebrek aan erkenning niet alleen wortelt in het niveau van de beloning, maar ook in de hoge werk- en regeldruk.

Daarom is het niet gek dat de coalitiepartijen VVD, D66, ChristenUnie en CDA nog voor Prinsjesdag willen kijken of betere werkomstandigheden een deel van de onvrede kunnen wegnemen. Bovendien onderzoeken ze of er voor de allerlaagste salarissen geld kan worden vrijgemaakt.

Het is evenwel onwaarschijnlijk dat de regeringspartijen daarmee de onvrede wegnemen. Die keuze voor beperkt ‘maatwerk’ van de coalitie is echter verstandig.

Onder de huidige omstandigheden is die behoedzaamheid op zijn plaats.