Ik ben op weg naar een soort afspraak in de stad, rij langs de fietsenzaak voor het hoofdstation en denk: dit kan niet langer, toch even kijken of ze kunnen helpen.

Het zadel van mijn fiets zakt steeds naar beneden, hoe strak ik de zadelmoer ook aandraai en dat rijdt voor geen meter. Ik zit erop als iemand die niet goed bij zijn hoofd is. Een oude man met grijs haar op een te kleine fiets. Alsof ik het ding gestolen heb.

De jongeman hoort mij aan en zegt: ,,Eh..., het is echt héél druk.’’ Maar ik kijk blijkbaar een beetje wanhopig en dan klinkt het: ...wacht, ...misschien..., ...ja, zet maar neer, ...lukt denk ik toch.’’

Hij verzet een paar fietsen, helpt iemand, noteert een afspraak en begint dan aan die van mij. De conclusie is al vrij snel, niet geheel verrassend, dat de zadelmoer kapot is en vervangen moet worden. Het type dat op mijn fiets zit is gedateerd, blijkt niet op voorraad en als ik wil kan hij er een bestellen.

Aangezien ik onderweg ben en verder wil wordt de zadel eerst zo vastgezet dat hij niet meer zakt. Voor een nieuwe moer, aldus de fietsenmaker, zal ik een andere keer moeten langskomen.

Als een soort dank voor de service, dat de jongen aardig was en moeite voor mij heeft gedaan denk ik: ja, een nieuwe zadelmoer laat ik er daar op zetten. Dat zeg ik ook tegen hem, bij het afrekenen.

,,Kom binnenkort wel langs.’’

Het is nog steeds het plan, alleen is er een probleem. De zadel zakt niet meer naar beneden.