Toen mij eind 2020 gevraagd werd of ik Dichter des Vaderlands wilde zijn, twijfelde ik. Ik ging ervan uit dat dat zou betekenen dat ik veel gedichten in opdracht moest schrijven en ik wist van mezelf dat ik doorgaans helemaal geen zin heb om gedichten in opdracht te schrijven. De reden hiervoor is dat ik weet dat in opdracht schrijven een zekere druk met zich meebrengt en zodra die druk er is ligt het gevaar op de loer dat ik mezelf ga imiteren. Zo heb ik in het verleden meer dan eens een gedicht ‘Lieke Marsman’-style geschreven omdat ik wist dat ik zo gemakkelijk aan een opdracht kon voldoen. Druk weg, opdrachtgever blij.