Lezersbrieven: Teloorgang Refaja, corona en het broodbikkertje

Tranen in de ogen bij aanblik Refaja

De tranen sprongen mij in de ogen toen ik stond de wachten bij het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. Ik zag hoe een mooi en goed ziekenhuis langzaam maar zeker word ontmanteld. Hoe een nieuw gebouw met nieuwe operatiezalen niet meer wordt gebruikt. Dat je op voorhand weet dat er niets van overblijft, dat alles word verplaatst naar Emmen en Scheemda. Scheemda dat nieuw is gebouwd en dat sinds de nieuwbouw zwaar in de financiële problemen zit. En dan te bedenken dat onze bestuurders roepen dat de zorg onbetaalbaar wordt. Terug naar het ziekenfonds, dat lijkt volgens mij de enige oplossing, met bestuurders die kennis van zaken hebben, niet alleen financieel maar ook kennis van zorg.

Ter Apel, J.H.Vos

Toerisme

In de krant van 30 oktober schrijft Jaap Ruzius dat de provincie Groningen toeristisch beleid nodig heeft. Hier kan ik me helemaal in vinden. Ook de inwoners van grote delen van de provincie verdienen een betere leefomgeving. „Groningen is een toeristische snoepwinkel vol met prachtige dorpen”, aldus de heer Ruzius. Kortom, het snoep is er, nu nog een mooie verpakking.

Leek, M.J. van der Til

Rapportages corona

De media melden in het algemeen alleen de instroom van corona-patiënten in verpleeg- en ic-bedden. Is het niet zinvoller om dagelijks het bezettingspercentage van verpleeg- en ic-bedden door corona-patïënten te rapporteren? Hetzelfde kan gedaan worden door de oversterfte op weekbasis te rapporteren als percentage van de normale sterfte in die week. Deze drie waarden vereenvoudigen het afwegen van de belangen van de volksgezondheid versus die van de economie.

Assen, Jan van Riezen

Ontwapenend coronaverhaal

Wat een ontwapenend opinie-artikel van Eva Louise Bakker ( DVHN , 29/10). Ze krijgt goed nieuws van haar longarts: ze heeft geen restschade in haar longen nadat ze drie maanden doodziek is geweest door het onzichtbare virus dat ook niet-patiënten in hun vrijheden beperkt. Om dat goede nieuws te vieren gaat ze met haar zoontje een chocoladetaart halen in de supermarkt. Van de medewerkster die haar verhaal hoort krijgen moeder en zoontje de chocoladetaart cadeau. Ze wordt warm van dit gebaar van empathie, waar het in onze tijd zo vaak aan ontbreekt. Een artikel waar ontkenners, wegkijkers en oogkleppers goed aan doen om het te lezen, al was het maar voor hun eigen bestwil.

Niebert, Bert Weggemans

Broodbikkertje

Door de brief van de heer Tuinstra uit Marum over zeldzame vogels kwamen bij mij weer herinneringen boven. Het door hem genoemde vogeltje, in de volksmond het broodbikkertje geheten, hield zich voornamelijk op in beschutte plekjes, die als gevolg van de ruilverkaveling grotendeels zijn verdwenen. Er werd beweerd dat een plaatselijk mollenvangertje, een natuurkenner bij uitstek, dit broedende vogeltje zelfs eens heeft weten te verschalken door er zijn pet overheen te gooien. Nu ook in Lucaswolde natuurgebieden worden hersteld, kan dit vogeltje in de toekomst misschien weer gespot worden.

Oldekerk, W. Pijl

Hoe gaan we 3 november 2020 herinneren?

In ons collectief geheugen staat 11 september 2001 zeker met stip op nummer 1. Maar wat gaan we over tien jaar zeggen over 3 november 2020? De dag dat onze democratie verloor? Ik mag hopen van niet!

Winsum, Jan Stoppels

Het kan veel erger

Gezien het snel toenemende aantal besmettingen lijkt het er op dat we ons massaal niet aan de coronaregels houden. Mark Rutte benadrukt steeds onze eigen verantwoordelijkheid en dat we het samen moeten doen. Misschien moet de ultieme consequentie van ons gedrag zijn dat er geen coronapatiënten meer worden opgenomen en behandeld; een triage op corona. Mogelijk dat we dan serieuzer met de coronaregels omgaan. De gewone zorg kan dan weer doorgaan en zorgverleners worden niet meer besmet. Ouderen in verpleeg- en verzorgingstehuizen moeten zelf maar aangeven of ze het risico van besmetting willen nemen. Het probleem met dit virus is dat het voor grote groepen niet dodelijk en besmettelijk genoeg is. Als gedachte-experiment moeten we ons eens voorstellen als dat wel het geval was en hoe we ons dan zouden gedragen. De Portugese schrijver en Nobelprijswinnaar José Saramago werkte dit thema uit in zijn meesterwerk De stad der blinden . Schrale troost: het kan allemaal nog veel erger.

Groningen, André Doorlag