In de tweede week van maart leek de hele wereld te veranderen in een film van Quentin Tarantino. SARS-CoV-2 werd officieel erkend als pandemie. In Italië liep het aantal coronadoden per dag op met duizenden, minister Bruins bezweek onder de druk, ouderen mochten geen bezoek meer ontvangen in verzorgingstehuizen en dokters moesten zich gaan afvragen wie zij wel of niet gingen helpen. Tot juni hebben wij keurig met z’n allen binnen gezeten, onze handen stuk gewassen en anderhalve meter afstand gehouden. Zeventien miljoen Nederlanders zaten gezamenlijk in een intelligente lockdown. In de zesde maand van het jaar leek de aftiteling van de film te zijn bereikt. Restaurants gingen weer open, bioscopen konden weer bezocht worden en de welverdiende vakantie hoefde toch niet geannuleerd te worden.