Abigail | column Daniël Lohues

Ze deed niets liever dan sterrenkijken. Dat had ze tot haar achttiende bijna elke nacht gedaan. Waar ze opgroeide was het elke nacht zo donker en de lucht zo droog dat de Melkweg gewoon licht gaf. En het was er stil. Doodstil. Nu zag ze het universum meestal alleen nog maar op haar laptop. Als ze online foto’s bekeek die door de Hubble-telescoop gemaakt waren. Dan kreeg ze een beetje heimwee naar waar ze vandaan kwam. Een beetje maar. Want echt terug wilde ze nooit meer. Haar klasgenoten van eerder vond ze maar achterlijk. De mensen in de kerk waar ze altijd heen moest ook. De drinkers in de enige bar van het dorp vond ze al helemaal vreselijk. En haar vader, daar kon ze gewoon niet mee opschieten. Daar was er teveel voor gebeurd.