In de Nederlandse sloten en kanalen komen steeds meer rivierkreeftjes voor. Die diertjes zijn ooit hier gekomen doordat mensen ze in een aquarium wilden houden en ze later in de sloot zijn gegooid. Ze doen het hier goed in onze wateren, want er zijn er inmiddels zoveel dat er bijna sprake is van een plaag. In Louisiana, in het warme zuiden van de Verenigde Staten, zitten ook veel rivierkreeftjes. Daar rij je soms op een verlaten highway tussen de moerassen en dan moet je óf stoppen óf dwars over een hele optocht kreeftjes rijden die de weg oversteken. Maar in Louisiana weten ze wel raad met dat soort diertjes. Ze vangen ze en worden met emmers vol tegelijk verkocht. Ik ben er weleens bij geweest als er zo’n crawfish-feestje werd gehouden. Er komt bij iemand in de tuin een enorme pan op een gasbrander te staan. Daar doen ze water in en zout, cajunkruiden, halve citroenen, in stukken gesneden maiskolven, knoflook en aardappels. Als het kookt, gaat er een emmer rivierkreeftjes in. Als dat goed doorgekookt is, scheppen ze het spul uit het kookvocht over in een grote schaal. Inmiddels liggen er kranten op een tafel waar de schaal op leeggekieperd wordt. Koud biertje ernaast en huplakee. Ik pelde, toen ik voor het eerst aan zo’n tafel zat, zo’n kreeftje netjes af en at het staartje op. Maar mijn tafelgenoten begonnen te lachen. Ik vergat het lekkerste. ‘Suck the head, bro!’ Je moet het kopje uitzuigen. Inderdaad erg lekker.