We spraken over de mensen die stierven. Een barman, een vriendin, een vader. Opeens gebeurt het, dat je avonden in het café voor een groot deel over dood en ziekte gaan.

Steeds als we dachten dat we ze allemaal gehad hadden, gooide iemand toch nog een dramatisch verhaal in de groep. Je houdt het moeilijk tegen. Vergankelijkheid is nu eenmaal interessanter dan het dagelijks leven.

Het was verkiezingsavond, al merkte je daar in de stad niks van. De politieke aardverschuiving voltrok zich nog in stilte. In de wijkcentra en scholen die dienstdeden als stembureau was het tellen in volle gang.

We hadden kunnen gaan kijken, om het functioneren van de democratie te controleren, maar dat kwam niet in ons op. We vertrouwden de democratie nog wel, alleen de kiezer steeds minder. Die stuiterde alle kanten op. Vandaag was het de BBB, morgen kon het weer anders zijn.

We namen het inmiddels maar voor wat het was. Bovendien hadden we nu belangrijker zaken aan ons hoofd.

,,Het scheelt wel’’, zei een van ons. ,,Als je ouder wordt accepteer je makkelijker dat mensen doodgaan.’’ Ze haalde gelaten haar schouders op. ,,Het verdriet blijft alleen net zo erg.’’

Om ons heen oogden bezoekers en personeel fris en rimpelloos. De bediening droeg lichtblauw gestreken bloesjes en draaide fabrieksmatig geproduceerde opbeurmuziek. Het was niet ons soort café, maar een van ons had ineens zin in gebak bij de koffie – ook al zoiets wat vroeger nooit gebeurde.

Ooit vormden we samen een jong bandje, nu werden we oud. Dat maakte verder niet uit, dat was Caroline van der Plas ook, en we waren nog steeds rock-’n-roll genoeg om dit een ballentent te vinden.

We zochten een ander café op, waar ze doorleefde muziek draaiden van dode muzikanten, en toen we verzadigd van de vergankelijkheid naar huis gingen, waren ze in de stembureaus nog steeds aan het tellen.

De democratie was misschien wat moe, maar nog lang niet stervende.