Waterkoud | column Daniël Lohues

Opeens hoor ik een bekend geluid in de verte. Een vertrouwde roep galmt over het dorp. Als ik het geluid van ‘onze’ kerkklok hoor, gaat er nog altijd een milliseconde het gevoel door me heen dat ik te laat ben. Mijn hele jeugd moest ik vóór de klok begon te luiden al in de kerk zijn. Als organist of als misdienaar. Ik was er kind aan huis, bij wijze van spreken. Nu fiets ik niet richting kerk, maar naar huis dus. Zal wel een begrafenis wezen, denk ik. Wie zal er overleden zijn? Ik zit niet meer in een bubbel waar ik hoor wie er begraven wordt en waar dat familie van is en waar diegene gewoond heeft en hoe zo’n leven hij of zij gehad heeft.