Gefeliciteerd Bas. Er zijn niet veel journalisten die De Tegel twee keer hebben gewonnen.

,,Nee, dat klopt. Het voelt echt wel heel bijzonder. In 2013 kreeg ik de onderscheiding, samen met de collega’s, ook al een keer in de categorie onderzoek voor de verhalen over de facebookrellen van Project X Haren. Het jaar ervoor was ik al eens genomineerd. En dit jaar zelfs twee nominaties, waarvan wij er dus een hebben weten te bemachtigen. Vier nominaties, twee Tegels. Ik vind het geen slechte score.”

Wat betekent de onderscheiding voor je?

,,Heel erg veel. Het betekent waardering van de collega’s en als een erkenning. Het bevestigt dat je goed bezig bent geweest. Mensen die ik spreek of organisaties die ik benader zullen toch sneller denken: die Van Sluis van de krant... Die kan wel wat, die kunnen we dus vertrouwen met de info die wij hem verstrekken. Tegelijkertijd voelt het ook wel een beetje gek. Want wij krijgen waardering omdat wij over de ellendige situatie van anderen hebben bericht.”

Hoe moeilijk was het om de parlementaire enquête te verslaan?

,,Het is wel een grote uitdaging geweest. Lange dagen, urenlange verhoren en veel informatie die als een constante stroom over de toehoorders werd uitgestort. En daar moesten Lyanne en ik dan onder tijdsdruk chocolade van maken voor de website en de krant van de volgende dag. Ik heb wel constante druk gevoeld: je wilt volledig en feitelijk zijn. Maar je schrijft het ook voor de mensen in Groningen en Drenthe. Lyanne en ik wonen allebeide in het Noorden. Je voelt en beleeft zaken die daar in Den Haag voor het voetlicht werden gebracht toch heel anders. Voor mij persoonlijk vond ik het ook wel pittig om zeven weken van mijn gezin weg te zijn. Mijn vrouw en ik hebben het op voorhand wel goed besproken. Het klinkt zo cliché, maar zonder haar steun en inzet had ik dit niet kunnen doen. Ik ben echt wel blij dat ik weer thuis ben hoor.”

Hoezo?

,,Ik voel mij als mens verbonden met Drenthe en Groningen. De volksaard, als die al bestaat, ligt mij na aan het hart. De enquête volgen in Den Haag was een groot journalistiek avontuur, maar er zijn genoeg andere verhalen op te halen of zaken aan te kaarten die niet goed gaan. In het Noorden. In de rest van het land.”

De prijs straalt ook af op DVHN, regionale journalistiek telt dus mee?

,,Dat weet ik wel zeker. Veel meer dan de collega’s van landelijke media zitten wij van de regionale krant, maar ook de regionale omroepen en de huis-aan-huisbladen, in de haarvaten van de samenleving. Als ik naar huis rijd, dan verbaas ik mij over dingen die ik zie. Die verbazing zullen mijn lezers vast ook voelen: hoe zit dat eigenlijk? Als regionale journalisten kunnen wij dat voor hen uitzoeken: groot en klein nieuws. En natuurlijk niet alleen over de aardbevings- en gaswinningsproblematiek. Denk maar aan Ter Apel, de overlast in Nieuw-Weerdinge van asielzoekers en de zaak van de verdachte verpleegkundige van het ziekenhuis in Assen.”

Het spreekwoord wil dat je niet op de lauweren moet rusten. Wat kunnen de lezers van DVHN in de toekomst van je verwachten?

,,Dat ik doorga met mijn werk. Ik voel mij op en top journalist, het is werk dat bij mij past.”