Stoor ik? met Gorecht-trainer Hans van der Ploeg: Het is nog te leuk om trainer te zijn

Stoor ik?

,,Nee, ik wist dat je ging bellen. Zet je dat er ook in?”

Natuurlijk. Wat ben je aan het doen?

,,Ik was even tv aan het kijken, De Vooravond . Ik had het nog niet gezien. Mijn vrouw Merel zei dat het wel aardig was.”

Je bent een voetbaldier. Hoe heb jij de lange voetballoze periode doorstaan?

,,Het was een relatief rustige tijd. Ik heb me aan de voorschriften gehouden en kalm aan gedaan. Ik werk bij de sociale dienst als werkgeversadviseur. Wij konden en mochten ook niet op pad. Ik werkte dus thuis en heb ook veel op de racefiets gezeten.”

Waar gingen je fietstripjes heen?

,,Dat hangt van de wind af. Ik fiets eerst tegen de wind in en op de weg terug naar huis met de wind mee.”

Er is tegenwoordig veel kritiek op racefietsers. Terecht?

,,Het wordt te druk op het fietspad. Op sommige plekken heb je mooie, brede fietspaden, maar in de buurt van bijvoorbeeld Zuidlaren is het erg smal en kom je weleens in de problemen. In deze coronatijd zijn mensen sneller onrustig en agressief. Velen vinden zichzelf belangrijker dan alles en iedereen. Men zou meer rekening met elkaar mogen houden.”

Je won je eerste bekerduel met Gorecht verrassend met 6-0 van Pelikaan S. Hoe heb je dat geflikt?

,,We hadden een plan. Als trainer van Drachtster Boys heb ik op dezelfde manier van Pelikaan S gewonnen. Zij hebben een goede ploeg, maar met veel oude spelers. Dankzij teamdiscipline en doeltreffendheid hebben we ze verslagen. Het was een grote verrassing, maar ik wist dat we het konden doen.’’

Je hebt jarenlang in de eerste klasse gewerkt, maar bent nu trainer van een tweedeklasser. Waarom?

,,Ik heb een teleurstellende ervaring gehad bij Drachtster Boys, moest daar weg. Ik heb overwogen om te stoppen, maar eigenlijk vind ik het nog veel te leuk om trainer te zijn. Ik wilde wel graag bij een vereniging aan de slag waar veel binding en betrokkenheid is, zoals bij Bedum en Viboa waar ik in het verleden trainer was. Gorecht is zo’n vereniging, dus ik ben heel blij dat ik hier zit.”

Een paar jaar geleden stopte je als trainer, omdat je vrouw Merel ziek werd. Hoe is het nu met haar?

,,Goed! Ze heeft longkanker en kreeg te horen dat ze nog maar een jaar te leven had. Dat is inmiddels zes jaar geleden. Ze leeft al heel lang in blessuretijd. Recent kreeg ze weer een goede scan. Elke drie maanden heeft ze die en is het een week spannend in huis. Merel is heel actief in kankerland, zoals ik dat noem. Ze wordt gevraagd om over de hele wereld te spreken. Corona zette daar even een streep door. Dat is vervelend. Het is toch de slagroom op haar toetje.”